Destination Nowhere

"Saan ka ngayong Semana Samana?"  tanong sa akin ng isang katropa.

"Huy punta kaming Bora, sama ka," udyok ng isa. 


Sa bawat imbitasyon na aking natanggap, isang  mapait na ngiti ang tangi kong panukli.  Ito ay dahil nakatakda na ang mga obligasyon ko ngayong mahal na araw at hindi kasama doon ang  pagsakay ng bus na magdadala sa akin palayo ng siyudad.


Alam ko na marami ang nadi-disappoint sa aking non-committal answer sa tuwing may ganitong usapan. Naroon ang  plano ng mga engkanto na magpalipas ng gabi sa Virgo Island kung saan pakakainin daw kami ni Pilyo ng inihaw na bayawak at adobong paniki. Si Favorite Aunt naman ay nag-text noong isang linggo para  mag-aya sa isang retreat na gagawin dito sa  Manila. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin napapasabi ang pag-decline ko sa kanyang imbitasyon.


Kasi naman, unang araw pa lang ng Abril ay alam ko nang  the odds are stacked against me. Sa trabaho, pahirapan  na ang pag-absent sa opisina.  Sabi nga sa management handbook, leaders should set an example at dahil mahigpit na pinagbilin ng boss na bawal mag-leave ng Holy Week, bilang bisor ay hindi ako nakaporma.


Mabilis kong  pinarating sa mga ahente ang salita ng nasa itaas.


Matapos bugbugin ang katulong last month ay nagpaalam ang driver na  magbabakasyon muna sa probinsya. Dahil  hindi naman nagkaroon ng Christmas break ang tibo ay pinayagan na rin ito ni mama. Wala tuloy  kaming driver ng isang linggo. Sa kanyang  pagbabakasyon ay mababawasan rin kami ng isang kasambahay. This puts us in a disadvantaged position in case we need an extra hand.


Finally, may bali-balita na magbabakasyon din sa in-laws si utol kasama ang kanyang pamilya.  Nami-miss na daw kasi doon si  Baby Lenin at gusto itong makita ng kanyang lola. Pinayagan na rin umalis ni mama ang mag-asawa dahil wala rin itong nagagawang grades sa tuwing nag-aalaga ng bata. Pagkakataon rin ito para  mag-ayos ng bahay upang sa kanilang pagbalik ay higit na mas ligtas at malinis ang aming paligid.


Thus, their absence leave us with fewer house members this weekend.


I don't know what the silence brings but this has always been happening every year. Kaya naman never akong nakadapo sa Galera o kaya ay nagtampisaw sa dagat kung kailan lahat ay pauwing probinsya. The closest I had to a vacation is when the Favorite Aunt invited me to a spiritual retreat in Tagaytay. Umuwi rin kami ng Holy Thursday kaya masasabing hindi iyon counted na out-of-town trip.


I've  never  been a fan of great migrations and for sure hindi  ako mag-eenjoy maglakbay kung traffic naman sa daan. So might as well stay behind and only pack my things when everyone's already back from their vacation. But given a choice, gusto kong maligaw sa isang lugar na malamig, maraming puno at hindi dinarayo. I look forward to a time of self reflection, and perhaps, a renewal of faith.


Subalit dahil  nakakasa na ang mga dapat  gawin ngayong linggo,  pikit-mata akong magsasaboy ng buhangin sa aking  work station  at sa aking panaginip,  imumulat ko ang aking mga mata sa isang  malayong dalampasigan kasama si Baabaa. Doon ay  maglalakad kami kung saan naroon ang mga alon  at magkatabing magpapalipas ng dapithapon hanggang sa ang araw ay maglaho sa pusod ng karagatan.