Trusteeship

At nineteen, I took over the family business as my dad and his business partner decides to spend the summer in Europe.

For two weeks, I stayed at my dad's rat-infested office to look after the company's 24-hour operations. I had to make tough choices - decisions that ran against the ideals infused in our heads in school. There were brief moments of euphoria too: road trips at 3 in the morning to drop my aunt at her place in Navotas, the matriarch cruising the city in a brand-new Kia Carnival my dad used as his wheels; friends dropping by to see how I was doing in the big company; late-night phone calls to the girl who will become my significant half when the school year opened a month later.

The recollections of those two weeks were handwritten in a torn-up sheet of paper. And as my boss prepares to fly to Singapore for a business trip today, the narratives of the old days serve as a fitting reminder that a very long time ago, such take-over took place, and my job at that time was far difficult than what I will be facing in a few hours.

May 9, 2001

Opisyal na nagsimula ang pansamantalang pag-take over ko sa Publishing House at sa Security Agency. Kahit paano'y alam na ng mga tao na ako ang mamumuno sa kanila. Para sa akin, ito'y isang patikim sa maaring mangyari pag ako'y nakatapos na, pero sabagay, mabuting matikman ko na ito kaysa mangapa ako pag nandun na.

Nauna akong pumasok kay Pa. Minabuti ko ito para kahit paano, magkaroon na ako ng mind-set sa mga gagawin ko sa mga susunod na araw. Nalaman ko na rin kahit paano ang mga kailangan kong gawin at paano ang buhay dito sa opisina.

Nakapanlalambot malaman na hindi lang overseer ang gagawin ko kundi pati rin mga articles ni papa. (ang column niya!) Ang pasok ko ay mula 11:00 ng umaga hanggang 1:00 ng sumunod na araw. Alam ko, napakahirap na trabaho ito, na kung minsan, parang trip ko atrasan. Ako lang ang magdedesisyon. Wala ng iba.

Maraming bilib sa gagawin ko. Pero sa akin, ito'y isang napakalaking responsibilidad. Hanggang sa ngayon, takot at pagdududa sa aking kakayahan ang naghahari. Bata pa rin pala ako. Gusto kong umatras pero ayoko maging duwag.

Bukas na ang alis ni pa. Pero hanggang sa ngayon, namumulot pa rin ako ng lakas ng loob. Kailangan kong maging matigas. Kailangan ko ng linaw ng pag-iisip. Kailangan kong magtiwala at magpaka-pinuno kahit di ko ito nagawa sa paaralan. Bahala na. Oras na lang ang magpapasiya.