Tawagan Mo Ako

Bakit ganun ang ibang tao, kapag nakakaramdam sila ng insecurities, panghihinayang o kaya naman ay stress sa buhay, nagpapatawag sila sa iba na akala mo, right nila magkaroon ng kausap?

Hindi pa natatapos ang hapon ngayong araw, dalawang tao na ang nagpatawag sa akin habang ako ay nasa gitna ng pagtratrabaho. Nakaka-badtrip, lalo na't nais kong lumubog sa kumunoy ngayo't maging withdrawn sa lahat ng bagay. Akala mo ay pag-aari nila ako na laging handang sumaklolo kapag sila ay nalulubog - samantalang ako na mag-isa'y pilit nagstru-struggle upang magkaroon ng solid front sa emptiness, weariness at pananakit ng kalamnan na nararamdaman ko.

Sa totoo nakaka-ubos lakas ang ginagawa nila.

Marami akong gustong i-rant subalit pinili kong ipaloob na lang sa sarili ang lahat ng mga ito sa takot na makasakit ng mga taong mahalaga sa akin. "Calmness is the path towards peace" sabi nga ni Buddha, pero sa mga ganitong sitwasyon, gusto ko - just once - na pakawalan lahat ng inipon kong rage sa loob ko. Gusto ko sumigaw, magmura, manapak, mang-harass, mang-dominate, manakit, mangmanyak, maglasing, mawala at magwala.

Pero para saan?

I wish they would leave me alone.

And I'm sorry for flaring up.

If you do not have anyone to lean on and you hesitate on reaching out to someone who can salvage your sanity, the blog will always in the end,

The only saving grace you've got.

---

I feel so used...

And for that, I am seriously thinking of keeping Mugen the Teddy Bear as my new toy-companion.

So that something that is even inanimate,

can cheer me in moments like this.