Sando

Alas-nuwebe pa lang ng umaga ay tatakas na ako ng bahay. Sa gulang na anim na taon ay laman na ako ng aming lugar. Sa tapat, kung saan mayroong malaking lumang bahay ay may apat na mga bata. Tatlo ay nakababatang kong pinsan samantalang ang huli ay isang babae na halos kasing-edad ko lang. Masukal ang kanilang bakuran. Doon ay matatagpuan ang sari-saring mga puno kagaya ng Bayabas at Karumay. Mayroon din silang Guyabano pati na rin Dama De Noche. Ang kanilang hardin ay puno ng iba't ibang bulaklak. May Yellow Bell at pati na rin makukulay na Santan. Madalas ay naglalaro kami ng luto-lutuan. Mamimitas kami ng mga dahon at bulaklak sabay papakuluan ito sa pamamagitan ng siga na aking ginawa. Minsan ay nanghuhuli ako ng maliit na gagamba o kaya naman ay manunungkit ng bulate sa tabing kanal. Kapag nakatingin naman ang kanilang mga magulang ay nagpapagulong na lang kami ng kotse-kotsehan sa palaruan. Sa tuwing bumubuhos ang malakas na ulan at pagkatapos ay magbabaha, handa na ang aking talampakan na lumusong sa maburak na tubig. Mapalo man kami sa puwet ng matatanda, ang mahalaga ay nakapagpalayag kami ng bangkang papel sa baha.

Ito ay ilan lamang sa mga paborito naming gawain noong ako ay bata pa. Sa panahong wala pang Internet, cellphone, cable TV at kung ano-anong gadget na makikita ngayon, lansangan ang tunay naming naging kaibigan. Hindi ko alam kung sino ang nakaisip magtabi, o sadya marahil nasanay na ang mga naglalaba ngunit sa pagdaan ng taon, nanatiling nakatago sa aking damitan ang sandong lagi kong suot noong ako ay babad pa sa daan.

Matapos ang matagal na panahon, nilabas ko ang sando upang itabi sa damit pangbuhat sa gym.

Ganito pala kabilis ang dalawampung taon.